Koń, który ma być naszym współpracownikiem przy hipoterapii musi wyróżniać się odpowiednimi cechami, zarówno fizycznymi jak i psychicznymi. Nie istnieje jednak żadna rasa koni, która byłaby preferowana przy tej formie terapii. To co sprawia, że dany koń może być idealnym "terapeutą" to jego typ, charakter, temperament, ale przede wszystkim jego odpowiednie wychowanie i wyszkolenie. Ostatecznie konia dobiera się do konkretnego pacjenta - dziecka czy dorosłego - i jego schorzenia.
Koń z natury jest istotą wolną i niezależną. Wieki współistnienia ludzi i koni, rozwijania wzajemnych relacji, istotnie wpłynęły na całą naszą cywilizację. Przyjaźń jaka wytworzyła się między człowiekiem a wierzchowcem jest unikalna. Hipoterapia wykorzystuję tę wieź międzygatunkową do swoich celów. Koń terapeutyczny musi być cierpliwy, łagodny, pojętny i godny zaufania. Musi być niepłochliwy i nielękliwy. Idealny koń powinnien mieć spokojny, zrównoważony temperament - nie zbyt gwałtowny, ale też nie ospały.
Ważna jest także odpowiednia budowa ciała konia. Prostokątna budowa ciała charakteryzuje się dłuższym grzbietem, co umożliwia wygodniejszy dosiad. Głowa nie może być zbyt duża w stosunku do reszty ciała, oczy powinny być osadzone w większej odległości od siebie, po bokach (koń jest mniej płochliwy, bo lepiej widzi), Szyja powinna charakteryzować się łagodnym przejściem do kłębu oraz dobrze wykształconą mięśniówką. Kłąb - dobrze wykształcony, niezbyt wysoki, jak najszerszy. Łopatki nie powinny zbyt ostro opadać w dół, a najbardziej pożądany kształt tułowia to podłużno- owalny (lepiej dopasowany jest do warunków anatomicznych jeźdźca). Generalnie budowa konia ma być harmonijna, a chód sprężysty i rytmiczny.
Pod względem wieku koń terapeutyczny musi osiągnąć dojrzałość, która zagwarantuje trwałe efekty działań wychowawczych. Z reguły konie nadające się do hipoterapii to te, które mają powyżej 5 lat. By koń mógł efektywnie i bezpiecznie (zarówno dla pacjenta ja i dla siebie) uczestniczyć w zajęciach hipoterapii musi przejść odpowiednie przygotowanie jeździeckie, które gwarantuje umiejętność radzenia sobie z ciężarem jeźdźca we wszystkich fazach ruchowych.
Zalecana jest średnia wielkość konia, tak by hipoterapeuci i osoby asekurujące mogły zapewnić pacjentowi bezpieczeństwo w trakcie terapii. Także odpowiednie dobranie wzrostu pacjenta i konia gwarantuje, że zajęcia będą efektywne. Odpowiedniego doboru można dokonać pozwalając jeźdźcowi i koniowi iść obok siebie - jeśli bez trudu dotrzymują sobie kroku, to koń jest odpowiedniej wielkości dla tego pacjenta.
Konie wspaniale spełniają się w roli "pomocników" terapeutów. Nasi czterokopytni przyjaciele są w stanie przysłużyć się ludziom także w dziedzinie medycyny i terapii.
Źródło: Ingrid Strauss, Hipoterapia. Neurofizjologiczna gimnastyka lecznicza na koniu, Fundacja Hipoterapia Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych, Kraków 1996.
